تسبیحم بوی سیب می داد

بدون رایحه ی سیب جگرم آتش می گیرد...

تسبیحم بوی حرم می داد، بو که می کردی شش گوشه جلوی چشمانت می آمد که غرق بوسه اش کردی و سرمست عطرش...

تسبیحم یادگار صحن انقلاب مشهد بود، یادگار نماز وداع...

و دانه های گم شده اش نشانه ای که دوباره ای در کار است...

آنقدر دلم برایش تنگ شده که تمام ناراحتی ها  خستگی های امروزم را سر گم شدنش خالی کردم...

از دیشب با گم شدنش خیلی تنها شده ام، جگرم بدون رایحه ی سیب آتش می گیرد

*عکس تزئینی است

الان دو سال از آن روز می گذره و این اتفاق یکبار دیگر هم افتاد...
و هنوز نفمیدم حکمتش چیه که هر بار چیزی مرا وصل می کنه
 به حرم ارباب و من را وابسته ی خودش می کنه
 اینجوری باید از دستم بره...

گفتم ... گفتا

پیامک زد:

أَمْ لِلْإِنسَانِ مَا تَمَنَّىٰ ﴿٢٤﴾

آیا آدمی هرچه آرزو کند؛ بدست می آورد؟

گفتم:

سلام عزیزم

انگار خدا می خواست از زبان تو با کلام خودش باهام حرف بزنه...

گفت:

سلام

نمی دونم چرا حس کردم غوغایی که این آیه درذهنم به پا کرد رو باید به تو بگم!

گفتم:

سر سجاده ای که دلم نمی آمد جمعش کنم داشتم بر آرزویی پافشاری می کردم و دست به دامان واسطه ها می شدم، و به باور خودم توکل بر قدرت و تدبیر خدا...

این راهش نبود؛ بهتر بود حتی همون آرزو رو میسپردم به خودش...

گفت:

اتفاقا دو آیه بعد تأکید می کنه گاهی شفاعت فرشتگان هم جز به خواست الهی سودی نمی بخشد...

گفتم:

ان شااللله خدا یک دنیا آرزوی خوب برات داشته باشه...

عامل خیر بزرگی شدی!

گفت:

امیدوارم همین طور باشه

ولی خواستن از خدا که در هر حال وظیفه ست و آرام بخش!

گفتم:

درسته!

اما نه خواستن اونچه که خودمون می خوایم

حکما اون خواستنی حقه که اونچه خدا برامون میخواد رو بخوایم...

شما چی می گید؟